کوزه ی نهصد ساله با علایم ستاره بینی

کوزه ی نهصد ساله با علایم ستاره بینی

کوزه با علایم ستاره بینی، ارتفاع: 14 سانتی متر، قدمت: سده ی دوازدهم میلادی، محل نگهداری: موزه ی بریتانیا

در قرون وسطی، نقش نشانه های ستاره بینی بر روی ظرفهای لوکس بسیار متداول بود. این سیستم دوازده نشانه ای در نیمه ی هزاره ی نخست پیش از میلاد به وسیله ی بابلیان اختراع شده بود. در این سیستم، منطقه البروج به دوازده بخش که هر یک زاویه ی 30 درجه دارند تقسیم می شده و هر یک از این بخشها به عنوان خانه ی خورشید، ماه، یا یکی از پنج سیاره ی تیر، ناهید، بهرام، مشتری و کیوان در نظر گرفته می شد.

خانه های فلکی به این صورت بوده است: خورشید در شیر (برج اسد)، ماه در خرچنگ (سرطان)، تیر در دوشیزه (سنبله) و دوپیکر (جوزا)، زهره در گاو (ثور) و ترازو (میزان)، مریخ در قوچ (حمل) وکژدم (عقرب)، مشتری در کمانگیر (قوس) و ماهی (حوت). جفت شدن شیر و خورشید، از تصاویر ستاره بینی بسیار کهن است که به صورت سنتی در اساطیر باستانی دیده می شود.

پس از لشکرکشی اسکندر به میانرودان بسیاری از سنت های ستاره بینی بابلیان به یونان منتقل شدو ستاره شناسان یونانی نیز بر آنان مطالبی افزودند. پس از یک هزاره دانشمندان در دوره ی اسلامی به ترجمه و اصلاح آثار یونانیان پرداختند. آنان همچنین ایده های یونانی را با مفاهیم علمی دیگر تمدن ها مانند ایران و هند آمیختند و سیستم یکپاچه ای ایجاد کردند.

آتشدان طلای هخامنشی

جام یا آتشدان (مجمر) پایه دار، جنس: طلا، ارتفاع: 8.9 سانتی متر، قدمت: سده ی پنجم یا چهارم پیش از میلاد (دوره ی هخامنشی)، محل نگهداری: موزه ی میهو

کاسه ی زرین هخامنشی

کاسه، جنس: طلا، قطر: 10.5 سانتی متر، قدممت: سده ی ششم یا پنجم پیش از میلاد (دوره ی هخامنشی)، محل نگهداری: موزه ی میهو

ابریق به شکل قوچ، دوره ی سلجوقی

ابریق به شکل قوچ، جنس: سفال با لعاب آبی رنگ، اندازه: 17.8 سانتی متر، قدمت: دوره ی سلجوقی، منطقه ی جغرافیایی: ری، محل نگهداری: انستیتو هنر مینیاپلیس

گوشواره یا آویز دوره ی اشکانی

گوشواره یا آویز، جنس: طلا، اندازه:3.7 در 5.8 سانتی متر، قدمت: دوره ی اشکانی، محل نگهداری: موزه ی هنر کلیولند