ظرف سفالین 3500 ساله با بدنه ی شطرنجی

ظرف سفالین 3500 ساله با بدنه ی شطرنجی

ظرف سفالین سه پایه که بدنه ی آن به صورت شطرنجی رنگ آمیزی شده، ارتفاع: 19 سانتی متر، قدمت: 1500 پیش از میلاد، منطقه ی جغرافیایی: رومشکان (لرستان)، محل نگهداری: موزه ی بریتانیا

کوزه ی نهصد ساله با علایم ستاره بینی

کوزه ی نهصد ساله با علایم ستاره بینی

کوزه با علایم ستاره بینی، ارتفاع: 14 سانتی متر، قدمت: سده ی دوازدهم میلادی، محل نگهداری: موزه ی بریتانیا

در قرون وسطی، نقش نشانه های ستاره بینی بر روی ظرفهای لوکس بسیار متداول بود. این سیستم دوازده نشانه ای در نیمه ی هزاره ی نخست پیش از میلاد به وسیله ی بابلیان اختراع شده بود. در این سیستم، منطقه البروج به دوازده بخش که هر یک زاویه ی 30 درجه دارند تقسیم می شده و هر یک از این بخشها به عنوان خانه ی خورشید، ماه، یا یکی از پنج سیاره ی تیر، ناهید، بهرام، مشتری و کیوان در نظر گرفته می شد.

خانه های فلکی به این صورت بوده است: خورشید در شیر (برج اسد)، ماه در خرچنگ (سرطان)، تیر در دوشیزه (سنبله) و دوپیکر (جوزا)، زهره در گاو (ثور) و ترازو (میزان)، مریخ در قوچ (حمل) وکژدم (عقرب)، مشتری در کمانگیر (قوس) و ماهی (حوت). جفت شدن شیر و خورشید، از تصاویر ستاره بینی بسیار کهن است که به صورت سنتی در اساطیر باستانی دیده می شود.

پس از لشکرکشی اسکندر به میانرودان بسیاری از سنت های ستاره بینی بابلیان به یونان منتقل شدو ستاره شناسان یونانی نیز بر آنان مطالبی افزودند. پس از یک هزاره دانشمندان در دوره ی اسلامی به ترجمه و اصلاح آثار یونانیان پرداختند. آنان همچنین ایده های یونانی را با مفاهیم علمی دیگر تمدن ها مانند ایران و هند آمیختند و سیستم یکپاچه ای ایجاد کردند.